Bellis – Een modern sprookje

De geboorte van haar eerste kleinkindje inspireerde Rineke om een sprookje te schrijven. Ze neemt je mee in haar gedachten en verlangens.

Tekst: Rineke Dijkinga

 ‘Wat hopen wij als opa en oma dat ze opgroeit in een wereld waar het mooi leven is. Met mooie mensen, prachtige natuur, schone lucht, eerlijk voedsel en mooie landschappen. We hopen dat ze in een wereld opgroeit waar zingeving, welzijn, compassie en je eigen stem/ intuïtie weer de belangrijkste drijfveren zijn. We hopen dat zij, net als alle andere kinderen, in haar leven leraren, verzorgers, zorgprofessionals en familie om zich heen krijgt zoals Bellis. Die haar bewondering en verwondering meegeven voor alles wat leeft.’

Ik vertel je graag wat meer over Bellis. Ze leefde honderden jaren geleden en was een prachtige, wijze en liefdevolle heks. Ze noemden haar Bellis omdat ze zo mooi was, maar ook omdat de Bellis haar favoriete plantje was. Net als alle goedaardige heksen was ze druk, heel druk, met het uitdragen van kennis over natuur en gezondheid. In die tijd was één van haar levensopdrachten om ervoor te zorgen dat aanstaande moeders een zo optimaal mogelijke bevalling kregen.

Ze werkte en werkte en werkte. Ze gaf bijvoorbeeld in de zomer veel tijd aan het verzamelen van bellis, oftewel madeliefjes, pulsatilla, kamille en vers braamblad. Dat had ze nodig voor de winterse bevallingen. Ze werkte zoveel dat ze aan zichzelf niet meer toekwam en haar eigen ontwikkeling een beetje stopte. Daarom mocht ze 100 jaar weg, naar een plek waar heksen tot rust konden komen. In de stilte en sereniteit van die plek ontwikkelden ze zich en namen ze nieuwe kennis over de rijke giften van Moeder Natuur tot zich. Misschien kunnen we het vergelijken met een 100 jaar durende sabbatical. Dat lijkt misschien lang, maar die tijd hadden ze echt nodig. Er was veel te leren, en vooral het laten beklijven van die kennis kost veel tijd.

Pulsatilla/ Wildemanskruid op Heerlijk Westerwolds Land

Herboren keerde ze 100 jaar later terug naar de Aarde. Dit keer was het haar opdracht om jonge kinderen te helpen zich te ontwikkelen op het vlak van intuïtie, compassie en natuurintelligentie. Rekenen, taal en computeren hadden ze allemaal wel aardig onder de knie. Ze was blij met deze taak want ze wilde niets liever dan kinderen leren over de helende krachten van de natuur en de ware essentie van het leven. En ze laten voelen dat het beter met ze gaat als ze meer tijd in de natuur doorbrengen. Maar eerst ging ze een maandje rondzwerven. Kijken of er in die 100 jaar veel veranderd was.

Veranderingen

Al snel kwam Bellis erachter dat in die honderd jaar vrijwel alles op aarde was veranderd. Hoe mensen dachten, handelden, met de natuur omgingen, maar vooral ook waar ze in geloofden.

Het eerste dat haar opviel was dat de mensen niet meer vertrouwden op hun immuunsysteem, maar dat ze kozen voor medicijnen. Ze zag dat veel baby’tjes al in hun eerste levensjaar medicijnen kregen om te kunnen poepen en hun huid gezond te houden. Daar schrok Bellis van. Waren ze de werking van voeding en kruiden dan zo vergeten? Ze kon bijna niet aanzien dat er geen aandacht was voor het intrinsiek versterken van het immuunsysteem van een baby’tje. Terwijl je, zeker in de eerste 3 jaar van een mensenleven, zo’n gedegen basis in de darmen kon leggen voor de gezondheid in het latere leven. En een baby’tje moest toch ook de onschuldigere kinderziekten doormaken omdat zijn immuunsysteem anders geen leerschool had. Het leek écht alsof ze dat vergeten waren.

Nog meer veranderingen

Bellis zag ook dat de mensen nu denken dat een plantje niet kan uitgroeien tot een gezonde plant zonder bestrijdingsmiddelen en kunst- en drijfmest. En ze schrok toen ze zag waarom! Het bleek dat de bodem zo uitgeput was dat er voedingsstoffen moeten worden toegevoegd. Maar waarom pakken ze dan niet de oorzaak aan, vroeg ze zich af.

Ze vroeg aan haar collega’s wat er toch aan de hand was. Zij vertelden haar dat de mensheid steeds meer was gaan geloven in technologie. Dat ze bijna overal een technische oplossing voor hadden, en dat ze de dingen die gebeuren, uitleggen aan de hand van cijfers. Ze vertelden haar dat mensen medicijnen slikken voor kwalen die je vaak met voeding en kruiden weer in goede banen kunt leiden. En ook dat mensen suikerziekte krijgen omdat ze voedsel eten met te veel suikers. En, nog erger, dat kinderen antidepressiva en middelen tegen ADHD kregen, terwijl hun klachten steeds vaker het gevolg waren het Westerse voedingspatroon, dat ouders hulp nodig hebben bij het krijgen van kinderen en dat sommige ziekten worden veroorzaakt door kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Toen ze in een supermarkt ging kijken, schrok ze zich een hoedje: het grootste deel van het eten dat er werd verkocht, herkende zij niet als voedsel.

Nu was ze helemaal blij dat ze weer op aarde was en jonge kinderen mag helpen zich te ontwikkelen op het vlak van intuïtie, compassie en natuurintelligentie. Want dat is wat nu nodig is. En dat gun ik ons kleinkindje zo!

 

Rineke