Door Ton Jansen

Een jongedame van negentien jaar met anorexia komt met haar vader op consult. De hulpvraag komt in eerste instantie niet van haar, maar van haar ouders. Ze is één meter 68 en weegt nog maar veertig kilo. Ze heeft geen eetlust. Haar eigen hulpvraag: ‘Ik ben zo moe, ik kan niet meer sporten.’ Vroeger liep ze iedere dag vijf kilometer hard, maar dat gaat niet meer. Ze kan ook niet meer op de fiets naar school. ‘Ik heb geen eetlust’, vertelt ze, terwijl ik een lach op haar gezicht zie. Hier maak ik uit op dat dit haar macht is. Ik vraag haar waarom ze niet met haar moeder is. ‘Ik heb regelmatig ruzie met haar over eten, ze begrijpt me niet.’

Als kind had ze regelmatig oorontsteking waarvoor ze antibiotica heeft gekregen, maar de laatste tien jaar niet meer. Ze heeft geen borstvoeding gehad. Ze praat en gedraagt zich als een twaalfjarige. Ik schrijf haar Lithium muriaticum voor, waarop de relatie met haar moeder verbetert. Later krijgt ze het middel Vanadium waarop ze weer gaat eten en weer wat aankomt.

Maanden later valt ze echter terug. Dit duidt op een onderliggende verstoring. Ze krijgt een homeopathische antibioticakuur volgens de HDT-methode. Dit is een vorm van klassieke homeopathie waarbij het lichaam ontdaan wordt van belastende stoffen (waaronder allopathische geneesmiddelen) die de ziekte veroorzaakt hebben. Het lichaam wordt weer in balans gebracht. Hierna knapt ze echt op. Na de Vanadium nog een keer herhaald te hebben geneest ze volledig. De vrouw is nu 29 jaar – een prachtige, volslanke vrouw –, moeder van een kind en gelukkig.

Uit: Homeopathie Magazine HM, mei 2015