‘Maansteen was voor mij levensreddend’

Monique Bogaers uit Vught is onderwijsassistent op een mbo in Tilburg en heeft een praktijk als medisch astrologe. Al jarenlang heeft ze klachten waarvan de oorzaak niet duidelijk wordt. Door haar vak weet ze dat het dreigend is en voorziet ze haar eigen dood. Het gaat steeds slechter en ze moet stoppen met haar werk. Een afspraak bij homeopaat Wiet van Helmond blijkt de fatale afloop te kunnen afwenden.

Door Manon Bruins-Maathuis, klassiek homeopaat en redactielid

Monique vertelt: ‘Ik had verschillende klachten die al langer bestonden en waar ik steeds meer last van kreeg. Zware vermoeidheid, benauwdheid, luchtweginfecties en uiteindelijk complete uitputting. Daarnaast ging het ook emotioneel niet goed. Ik voelde veel verdriet. Een familieopstelling in 2014 liet zien dat in de familielijn de levensenergie tegengesteld staat. De kinderen steunen de ouders in plaats van andersom. Geen van de kinderen staat op zijn of haar eigen plek. In de vrouwelijke lijn tekent zich een patroon af; om de generatie valt er iemand om. Letterlijk, door jong sterven. In die lijn sta ik overeind, maar ik kon dit toen niet plaatsen. Er werd ook gezegd dat het, in deze constellatie, een wonder is dat ik nog leefde. Ik voelde aan mijn lichaam dat er iets niet goed was, maar ik werd niet gehoord. Uiteindelijk ging het zo slecht dat ik me in juni 2017 moest ziekmelden op mijn werk en mijn praktijk tijdelijk moest sluiten. Ik kende Wiet van vroeger en maakte een afspraak.’

Moeilijke start

‘Dat was in juni 2017. Ik vertel Wiet dat de artsen me niet serieus nemen. We spreken over mijn relatie die beëindigd is, en over familiepatronen. Ooit besprak ik met mijn moeder haar horoscoop. Toen vertelde ze mij dat ze na mijn geboorte, en de daaropvolgende diagnose van multiple sclerose (MS), eigenlijk niet meer wilde leven. Mijn start als kind is moeilijk geweest. Ik ben geboren in februari 1964. Vier maanden later verhuisden we als gezin. In juli 1964 stortte mijn moeder in. In eerste instantie vermoedden de dokters overspannenheid. Het blijkt echter MS. Ze verblijft zeven weken in het ziekenhuis. Thuis gaat het niet beter en in februari 1965 weegt ze nog maar 42 kilo. Ik ben dan één jaar oud.

Mijn moeder gaf het eigenlijk op, ze kon niet meer. Haar huisarts heeft haar toen vaderlijk streng toegesproken. Hij stelt haar voor de keuze: wegkwijnen of knokken. Ze besluit te knokken. Verbetering in haar gezondheid komt pas in september 1966. Ik ben dan inmiddels tweeënhalf jaar oud. De hechting met mijn moeder heeft niet op een gezonde manier kunnen plaatsvinden. Deze periode heeft natuurlijk zijn weerslag gehad op het hele gezin.’

Levensbedreigende struma

‘Wiet heeft mij meerdere homeopathische middelen voorgeschreven, maar Maansteen is het sleutelmiddel. Hierna voel ik lagen van zwaarte van me af vallen. “De schaduwen van zeven generaties verlaten mij”, schrijf ik in mijn terugkoppeling naar Wiet. De uitputting wordt erger en er komen afwijkende bloedwaarden, zenuwpijnen- en stoornissen bij. In de reguliere zorg loop ik al lange tijd tegen muren op: artsen die niet weten wat te beginnen met mijn klachten, met hardnekkige misdiagnoses tot gevolg. Al lange tijd weigert mijn huisarts mijn verzoek tot nader onderzoek en een thoraxfoto. Eind december 2017 krijg ik deze eindelijk, nadat ik, letterlijk, met de laatste energie die ik nog heb, met de vuist op tafel sla. Het is foute boel: Ik zal de lente van 2018 nauwelijks nog halen, bevestigt de internist.

Uit verder onderzoek blijkt dat er sprake is van een erfelijke aandoening, een gigantische struma [vergroting van de schildklier, red]. Bij mij is deze in dertig jaren naar binnen gegroeid en heeft vervolgens mijn hele borstkas gevuld tot in de ruimtes tussen de longen in. En het kan geen kant meer uit. De struma heeft zich onder andere om de luchtpijp gewikkeld; deze heeft daardoor een knik van 90 graden en is in doorsnede nog maar 0,8 cm in plaats van 2 tot 3 cm. Het zit tegen de aorta aan, en er zijn verklevingen bij de hals en lange spieren in de borst. Ook is er een gedeeltelijke inkapseling. Mijn lichaam houdt het niet meer, vooral mijn hart heeft het zwaar. Een risicovolle en zware levensreddende operatie volgt in maart 2018. Met onwaarschijnlijk goed resultaat. Het is echt kantje boord geweest. Zoals de familieopstelling in 2014 liet zien, was het nog niet de bedoeling dat ik zou sterven, alhoewel het zeer weinig gescheeld heeft.

Het middel Maansteen heeft voor mij levensenergie vrijgemaakt die al lange tijd geen kant op kon, iets dat anders de dood tot gevolg zou hebben gehad. In mijn persoonlijk leven ben ik meer ruimte gaan geven aan wat ík voel en ervaar. Sinds januari 2019 ben ik aan het revalideren. Dat gaat moeizaam. Door langdurig zuurstoftekort dat in jaren is opgebouwd, duurt het lang voor mijn organen beter functioneren. Mede door homeopathische begeleiding na de operatie ben ik er weer beter bovenop.’

Edelsteenmiddelen

Wiet van Helmond, homeopaat in Vught: ‘Je kunt denken aan een edelsteenmiddel als een patiënt “goed is voor een ander, ten koste van zichzelf”, en bij problemen die te herleiden zijn tot eerdere generaties. In tegenstelling tot een plant heeft een steen er miljoenen jaren over gedaan om te worden wie hij is. En dat luistert nauw; onder de juiste druk en juiste temperatuur ontstaat een edelsteen. Trauma’s in eerdere generaties kunnen soms heel zichtbaar zijn in mensen. Tachtig procent van ons dagelijks functioneren is bepaald door onze voorouders en mensen die al lang uit ons leven zijn. Als dat problematisch is, kom je uit bij edelstenen.

Monique kwam heel verzwakt binnen. Veel van haar klachten wezen op schildklierproblemen, maar haar bloedwaarden waren goed. Ondanks de vele lichamelijke klachten lag in het consult de nadruk op ouders, haar vorige relatie, en de klachten die vrouwen in haar familie hadden. Er is een voorgeschiedenis van dominante mannen in haar familie. Dat bracht me snel op de gedachte van een edelsteenmiddel.

Typisch voor de Maansteen is dat problemen vaak in de generatie daarvoor al begonnen zijn in de vrouwelijke lijn. Verder speelt veel stil verdriet. Maansteen kan een rol spelen bij het helen van de relatie met de moeder. Zwakke plek bij dit middel is vaak de keel. Dit middel helpt om iemand zichzelf te laten worden. Het paste helemaal bij het verhaal van Monique. Achteraf zag ik op de röntgenfoto’s dat de struma zich al om het hart heen sloot. Ze kon haar armen niet omhoog doen, want dan zou ze flauwvallen. Het ziekenhuis had zelden zoiets gezien. Monique kon, mede door het ziek zijn, absoluut niet assertief optreden. Ze was aan het overleven en zich aan het aanpassen.

Nu gaat het ontzettend goed met haar. Ze neemt nog steeds regelmatig Maansteen in. Ze komt nu meer voor zichzelf op. Zowel op haar werk, als naar haar familie toe.’

www.c4-homeopathy.nl