25 jaar geleden werd Arie van den Bergh plotsklaps getroffen door een Sudeckse atrofie in de onderarm en vooral de hand. Hij had erg veel pijn en geen arts wist raad. De vaatchirurg had slechts één oplossing: amputatie. ‘Dan bent u in ieder geval die pijn kwijt.’ De guillotine had hij al bijna klaarstaan. Gelukkig stak Jannie Verheij, nu arts en homeopaat in ruste, hier een stokje voor.

Door Wouter de Vries

‘De aanleiding voor de Sudeckse atrofie (tegenwoordig ook Complex Regionaal Pijn Syndroom genoemd – red.) was een antibioticakuur van zes weken die Arie van den Bergh in 1991 nodig had vanwege een chronische ontsteking van zijn kaak, alsof hij kiespijn had,’ begint Jannie Verheij, nadat ze in haar archief de status van Arie heeft opgezocht. ‘En dat terwijl hij al jaren een gebitsprothese had.’ De antibiotica werden toegediend in de arm waarin zich later de Sudeckse atrofie voordeed.

Kwartje

Jannie ging aan de slag en gaf achtereenvolgens vijf middelen die elk wel iets deden, maar op langere termijn geen soelaas boden. ‘En dan komt Arie met het symptoom dat bij mij het kwartje doet vallen: de glanzende huid.’ Helma, de echtgenote van Arie, vertelt: ‘Daarna geeft ze hem Apis mellifica in een heel hoge potentie. Ze is er duidelijk van overtuigd dat dát het goede middel moet zijn. Al na een dag dacht mijn man dat de pijn minder werd. “Verbeelding”, zeiden we eerst nog tegen elkaar, maar de enorme paarsheid die zich openbaarde als de hand maar even omlaag of omhoog werd gehouden, leek te verminderen. We wilden het geloven, maar we durfden het niet. En toch: drie weken voor de geplande amputatie was geen sprake meer van ook maar een overweging daartoe. Na zes weken kon Arie weer vijf uur per dag in de bloemenkas werken, en na vijf maanden werkte hij fulltime.’ Jannie: ‘Arie was hele dagen met zijn handen in touw, waardoor hij de kracht in zijn hand weer volledig terugkreeg.’

Dan vertelt Helma dat ook de darmklachten (colitis ulcerosa), die Arie al een paar jaar tevoren had  ontwikkeld, goed bleken te reageren op de behandeling met hetzelfde middel. Precies een jaar lang gebruikte Arie af en toe een dosis als de hand weer wat onrustiger werd. Vervolgens stapte Jannie Verheij over op Calcium carbonicum, het middel dat bij hem als type mens past. Beide klachten bleven ook later heel rustig met af en toe een dosis Calcium carbonicum.

Essentie

‘De hand verbeterde langzaam maar zeker,’ aldus Helma. ‘En hoewel de stijfheid nog niet helemaal weg is, kan mijn man er werkelijk alles mee doen, zonder pijn. De hand is dunner dan de andere en heel soms glanzen de vingers weer, maar de pijn en de beperking zijn verdwenen. En dat dankzij die ene aanwijzing die van zo’n groot belang was: de glanzende huid. Wat ben ik blij dat het zo ging!’ Als Jannie Verheij de status van Arie er nog eens bij haalt, leest ze dat zijn vrouw niet in de smaak viel bij zijn familie en dat hij erg moest ‘bufferen’. Jannie: ‘Als ik met de kennis van nu en de ontwikkeling die we de laatste 25 jaar als homeopaten hebben doorgemaakt weer naar dit verhaal kijk, dan is die emotie waarschijnlijk essentieel geweest voor de ontwikkeling van de klachten. Het middel past bij het gevoel aangevallen te worden en gaat vaak samen met de wens zich van het strijdtoneel terug te trekken.’

Moraal van dit verhaal, volgens Jannie Verheij: ‘Het is vaak hard werken voor we het juiste middel kunnen vinden. Maar als dat lukt, kun je fantastische resultaten zien en dat vaak op meer dan één vlak. Dan wordt het geduld van patiënt en arts op lange termijn beloond.’

Christelijke achterban

Helma van den Bergh is blij met de oplettende en meelevende arts en klassiek homeopaat, die zelfs op een buitenlandse reis aan haar man dacht. ‘En de reguliere artsen? Die spraken van verbazing ineens een taal die wij niet verstonden: “Dat kan niet” en “Dat is toeval”. Het dossier betreffende die hand en de amputatie was ineens spoorloos verdwenen. Dat vonden wij op zijn zachtst gezegd vreemd. Nog steeds zijn we dankbaar dat onze ogen geopend werden door God die de weg wees naar de klassieke homeopathie. Vanuit onze christelijke achterban ondervonden we veel tegenwerking, want homeopathie wordt afgewezen als zijnde occult. Als we dan aangaven dat Jannie naast arts ook christen is, werd het stil. Het is zo jammer dat men de zaken vaak uit zijn verband haalt en de reguliere geneeskunde stelt boven wat God ons gaf in de natuur.’

 

Uit: Homeopathie Magazine september 2016