Blog

Word een boom

Het is maar taal, natuurlijk. Maar taal kan ook haar eigen werkelijkheid scheppen en je daarin vastbinden. In mijn praktijk hoor ik mensen zeggen: ‘Ik dacht dat ik het allang had losgelaten, maar ik struikel er nu toch weer over.’ Dan praten ze over oud verdriet, trauma, schaamte, schuld of woede. ‘Sleep ik dat nu nog mee?’ is het gevoel.

Het beeld dat het in mij oproept is van een vertrekhal op Schiphol, vol met rugzakken en koffers die wel zijn losgelaten maar waar mensen toch steeds weer over struikelen. Of die op magische wijze weer tevoorschijn komen op je plek van bestemming. Door een overijverige KLM-crew die de rugzak achter je aan heeft gestuurd.

Eigenlijk is het geen fijn beeld: dat af moeten doen van zware rugzakken. Waar laat je die bagage? Nog erger: lang niet alle rugzakken laten zich zomaar van je schouders glijden omdat je er wel klaar mee zou willen zijn.

Een ander beeld vind ik mooier. Iedere herfst laat de boom al zijn bladeren vallen. Kampioen loslaten. Maar dat blad is niet weg. Het blijft in het systeem van de boom. Er komt licht bij (geef er aandacht aan), regenwater valt erop (huil je tranen), zuurstof (praat erover) en er komen bacteriën en schimmels aan knagen (houd contact met mensen en dieren om je heen). En dan transformeert het blad. Het zet zich om voeding. Voor de boom en voor zijn omgeving.

Happy herfst!

Manon Bruins is redacteur van HM en klassiek homeopaat. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. In deze column schrijft ze over haar gezin en haar vak.

www.homeopathiepraktijk.net