Blog

Vertrouwen

Op een doordeweekse avond stop ik onze jongste dochter van 11 jaar in bed. ‘Mam, kijk eens wat ik vandaag heb gedaan…’. Ze laat een foto zien die haar vriendin van haar heeft gemaakt terwijl ze in een Hele Hoge Boom is geklommen. De schrik slaat me echt om het hart, wat een hoogte! ‘Ik schrik ervan, wat vreselijk hoog’, zeg ik. ‘Nou zeg, mam, vertrouw je me soms niet?’. Ik hoor me zelf iets zeggen als: ‘Jou vertrouw ik zeker wel, maar die takken in de boom kunnen breken, en je veters kunnen blijven haken, en…’. Ik hoor zelf ook wel dat het niet best klinkt. Ik weet het bed ritueel nog af te ronden met te zeggen dat ik het wel superknap van haar vindt dat ze zo goed kan klimmen. Ik moet er even over nadenken. Want wat is vertrouwen waard als je dat alleen kunt geven als de uitkomst toch niet veel uitmaakt?

Keizer Karelplein

Ineens schiet mijn vader door mijn hoofd. Twee gebeurtenissen. Ik ben 18 en werk een maand in een schoenenwinkel in Manchester. Daar zijn Hello Kitty sportschoentjes een enorme hype. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook in ons Twellose dorp een enorm succes gaat worden. Mijn vader heeft zijn twijfels maar koopt ruim in voor zijn schoenenzaak. De schoentjes laten zich pas in de uitverkoop voor vijf gulden meenemen. Mijn vader heeft er nooit een verwijt of een grap over gemaakt. Je mag wagen, en verliezen. Iets later slaag ik voor mijn autorijbewijs. Les gehad in ons dorp met als hoogtepunt twee keer de snelweg oprijden naar Deventer. Ik moet mijn rijbewijs ophalen in mijn studentenstad Nijmegen. We lopen het gemeentehuis uit en mijn vader geeft zijn autosleutels. ‘Rijd maar naar huis’, zegt hij. Het enige dat ik zie is het enorme Keizer Karelplein. ‘Uh, wil jij niet het eerste stuk rijden?’, probeer ik. ‘Manon, jij hebt ook een rijbewijs voor Nijmegen. Dit kun je best’. Terugkijkend heeft het vertrouwen van mijn vader uitgemaakt in mijn leven. Voor het maken van keuzes die bij mij pasten, veilig of niet.

Beteugelen

Ik ben ook mijn moeders dochter. Mijn moeder heeft, letterlijk en figuurlijk, de nodige pleisters geplakt. Dat maakt een mens voorzichtiger. En ook dat is soms terecht. Wat schiet onze dochter op met deze gedachtegang? Ten eerste dat ik me realiseer dat het ok is dat ik stress krijg van mijn kinderen in hele hoge bomen, én dat ik die stress niet op hen hoef te leggen. Dat ik ga proberen om ze niet te verbieden of af te remmen in wat ze uit zelfvertrouwen starten. Mijn vader zou zeggen: ‘Manon, dat kun je best.’

Manon Bruins is redacteur van HM en klassiek homeopaat. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. In deze column schrijft ze over haar gezin en haar vak.

www.homeopathiepraktijk.net