Blog

Rotterdam de mooiste

De marathon van Rotterdam, ’de mooiste’ volgens velen. Welke langeafstandsloper kan zijn leven voorbij laten gaan zonder dit parcours gelopen te hebben? Toegegeven, je moet goed getraind zijn, een ijzeren conditie hebben en behoorlijk wat doorzettingsvermogen, maar daar ontbreekt het mijn man allemaal niet aan.

Aan de vooravond van het evenement togen we naar Rotterdam waar we onze intrek namen in een hotel aan de voet van de Erasmusbrug. De volgende ochtend was het vroeg dag. Mijn lief begaf zich naar de ontbijtruimte om zich samen met andere lopers tegoed te doen aan witbrood met jam en krentenbollen.  ‘Veel koolhydraten en niet te veel vezels, wist hij me te vertellen, ‘anders loop je het risico onderweg aan de dunne te raken’.

Getrackt en getraceerd

Twee uur na de start liep ik naar de Erasmusbrug waar ik een stoet van lopers fit, met verende tred, zwoegend en soms ook wandelend aan me voorbij zag trekken, opgezweept door de muziek en het gejuich van toeschouwers. De techniek staat tegenwoordig voor niets, dus ik wist wanneer ik mijn geliefde, getrackt en getraceerd, ongeveer kon verwachten. Ik zag hem redelijk gezond voorbijkomen en riep hem nog wat bemoedigends toe, waarna hij het uit het zicht verdween.

Mooie onbekende medemensen

De volgende ontmoeting was bij de finish, waar ik hem na enig zoeken in de menigte vond. Hij zag wat bleek en al snel zag ik tot mijn schrik dat het niet goed met hem ging. Voordat hij onderuit zou gaan, lukt het me met de hulp van omstanders om hem op de grond te leggen. Ik praatte tegen hem maar hij gaf geen sjoege en leek in andere sferen te zijn. Waar is de Arnica als je het nodig hebt? Normaal gesproken heb ik het op dit soort dagen in mijn broekzak zitten, maar juist deze keer niet.
Een aardige jongen stopte mij een mars in de hand, die ik in kleine stukjes aan mijn geliefde gaf. Dat bleek te werken. Na nog een flesje chocomel trok hij wat bij. We hesen hem voorzichtig overeind en samen liepen we moeizaam richting het hotel. Nog anderhalve kilometer te gaan.

Na zo’n 500 meter sloeg midden in de winkelstraat de kramp in zijn onderbeen toe, en wel zo heftig dat hij geen stap meer kon zetten. Met vereende krachten hielp ik hem naar de zijkant van de straat, waar hij tegen een etalageruit ging zitten. Een toevallig passerende vrouw bood aan om te helpen. Ze knielde bij hem neer en begon vakkundig zijn kuitspier aan de rand van zijn scheenbeen te masseren. Ze bleek een ervaren masseur te zijn. Toen ze klaar was, kon mijn man weer lopen, zij het moeizaam. Zo bereikten we uiteindelijk het hotel.

Rotterdam, het was zeker de mooiste. Wat me echt raakte, was de ontmoeting met die onbekende mooie medemensen die er die middag voor ons waren toen we ze nodig hadden. En wat mij betreft was Rotterdam niet alleen de mooiste, maar ook de laatste.

Lilian Peters is klassiek homeopaat en redacteur van HM

Lilianpetershomeopathie.nl