Blog

Respect over en weer

Na mijn voorlaatste blog over Arnica nu een eigen ervaring betreffende dit homeopathisch geneesmiddel dat een zodanig snel effect had, dat regulier een correcte diagnose over het hoofd gezien werd.

Begin januari 1997 moesten we na een wintervakantie in Luxemburg de huur van het huisje nog afrekenen in een boerderij. De deurtrap met vier treden was geheel met sneeuwijs bedekt. Ik pakte mijn zoontje bij de hand en waarschuwde : ‘Let op want het is glad’. Op het onderste trapdeel gleed ik echter zelf uit, viel met mijn gezicht op de bovenste trede en hoorde een knak. Ik ervaarde geen hoofdpijn en raakte niet bewusteloos. ‘Geen hersenschudding’ bedacht ik, maar ik vertrouwde het krakende geluid in mijn wanggebied niet. Dus besloten we naar Maastricht te rijden en daar een foto te laten maken om te kijken of er iets gebroken was.

Als homeopathisch arts heb ik de hulp bij ongevallen altijd als een sterke kant van de reguliere geneeskunde beschouwd.

Ik koelde mijn gezicht met sneeuw en gebruikte Arnica, wat een beginnende zwelling en blauwverkleuring met een beurs gevoel herstelde. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen, zat iedereen op de Eerste hulp de Elfstedentocht op TV te volgen. Dat gaf een lange wachttijd en haastige onderzoekingen. Een verpleger zag geen zwelling. ‘Geen pijn dus kon er niks gebroken zijn’ oordeelde hij. Ik antwoordde dat de symptomen door mijn aanpak weg waren, terwijl ik bijna zeker was van een breuk. ‘Onzin, want homeopathie werkt niet’ zei hij. Na aandringen van mijn kant maakte men toch een foto. Niets op te zien, zei de dienstdoend arts. Op mijn verzoek kreeg ik de foto’s mee zodat ik ze thuis aan een bevriend huisarts kon laten zien. Drie breuken in mijn gezicht, daags erna bevestigd door een kaakchirurg, die me direct deskundig opereerde.

Een ervaring die mij weer de wenselijkheid liet zien van een wederzijds respect tussen reguliere geneeskunde en homeopathie.

Jan Hoes is arts voor homeopathie (niet praktiserend) en redacteur voor HM