Blog

Proefkonijn

Onze Wiebel werd vier jaar geleden gered van de kerstdis. Ze was niet mooi genoeg om mee te fokken, dus in ruil voor een paar speciaal biertjes was ze van ons. Een bruin Hollander konijntje. En wat een aanwinst is ze! Ze graaft maar heel beperkt op een plek in onze tuin waar dat geen punt is. Verder houdt ze het gras kort en snoeit ze hier en daar de planten en bloemen bij. Ze knuffelt met patiënten in mijn praktijk (jong en oud) en ze is heel aanhankelijk. Op schoot, er gezellig bij als we buiten eten, niet te beroerd om de kinderen te laten denken dat ze ‘trucjes’ leert in ruil voor een wortel, leest de krant mee en plaagt onze kat. Kortom, ik ben er erg gek mee.

Vorig jaar zomer kwamen we terug van vakantie. De buurman die had opgepast vertelde dat Wiebel veel had gedronken. Die dag zag ik ook dat ze bloed verloor met haar urine. De dierenarts onderzocht haar en diagnosticeerde een blaasontsteking. We kregen een antibioticum mee naar huis. Ik keek naar dat doosje in mijn hand en bedacht me. Ik behandel in mijn praktijk regelmatig vrouwen en meisjes met (chronische) blaasontsteking. Een week nadat ze klachtenvrij zijn met de homeopathische middelen, wordt opnieuw de urine ingeleverd bij de huisarts. Ruim 80% van hen heeft geen antibiotica meer nodig, maar komt met homeopathie vlot en langdurig van de klachten af.

Wiebel kreeg Cantharis in haar waterbakje. Het bloeden stopte de volgende dag en het drinken werd weer normaal. Na twee maanden kreeg ze nog een keer een blaasontsteking. Cantharis werd weer herhaald, en sindsdien is het goed.

Een mannelijke patiënt in mijn praktijk was gestuurd door zijn vrouw. Hij vertelde me: ‘ik vond het een goed gesprek, maar ik moet je wel waarschuwen dat ik niet in homeopathie geloof’. ‘Dat hoeft ook niet,’ zei ik, ‘als je maar wel je middelen inneemt.’ En zo geschiede.