Blog

Onze dochter Marjolein

Toen we onze dochter Marjolein noemden, was dat niet gekoppeld aan de plant ‘wilde marjolein’ (Origanum vulgare). Dat origano als kruid prima in Italiaanse gerechten past is mij als amateurkok genoegzaam bekend. In Zuid-Europa is het een van de belangrijkste keukenkruiden. In de Hortus kom ik al jaren wilde marjolein tegen. De plant staat in de hoek waar de insecten massaal op zoek kunnen naar nectar in de bloemen en waar welkom ook nog wat stuifmeel meenemen op hun reis in de bloemenwereld. 

Wilde marjolein past goed in de tuin, kan wel een beetje woekeren, maar dat maakt het menselijk gebruik van deze plant alleen maar wat gemakkelijker. De knop en het jonge blad hebben de beste smaak. Ze kunnen smaakmaker in de soep worden. Je kunt ze ook toevoegen aan olie of azijn, waardoor je een kruidige olie of azijn krijgt. Kleine stukjes passen zelfs in de salade. 

In de zestiende eeuw is de plant over de Alpen heen geholpen en sindsdien groeit de vaste plant vooral op zonnige hellingen van heuvels en dijken. In wezen is het ook een bergplant. De zon in ons vlakke deel van het land werkt trouwens ook goed. Er is inmiddels ook een aantal cultuurvormen de tuin binnengedrongen als gevolg van het aanbod in tuincentra. 

Vroeger werd marjolein in stallen op de grond gelegd om de dieren in de stal tegen duivelse invloeden te beschermen. We weten nu wel dat met die duivelse invloeden ziekten worden bedoeld. 

We kunnen nog een stukje verder in de historie. Wat dacht je van het oude Griekenland: graven werden beplant met marjolein, omdat het vrolijkheid geeft aan de doden! Hier zullen de lachspieren begrijpelijkerwijs tot actie overgaan, maar het is een gegeven dat de mensen in die tijd wel even anders in het leven stonden.  

Met deze ‘vrolijke’ opmerking neem ik afscheid van je om me weer tussen de levende planten te begeven als vrijwillig tuinman in de Hortus van Alkmaar. 

Een geurende groet van Ger Augustus, vrijwillig tuinman

www.hortusalkmaar.nl