Blog

Het witte kuiken

Sophie is een meisje van negen en houd van gezelligheid, speelt graag met andere kinderen en is een zonnetje in huis. Misschien is ze té open, waardoor kinderfeestjes superleuk zijn, tot ze thuiskomst en de batterij volkomen leeg is. Sophie heeft moeite om zich af te sluiten voor indrukken en energieën, wat ten koste gaat van haar eigen energie. Dit uit zich bij haar in onrust, strijd met mama en moeite met concentreren op school.

Laatst kwam ze langs en al vrij snel merkte ik dat ze onrustig werd (waarschijnlijk door een gebrek aan indrukken). Ik vertelde haar dat wij een lief klein kuikentje hebben en of ze die wilde zien. ‘JAAAAA!’ Haar moeder zei ‘Of je wacht even in de wachtkamer tot we klaar zijn’. Toen ze was vertrokken vertelde haar moeder dat ze bang is voor kippen, vandaar dat ze in de wachtkamer bleef. Toen we klaar waren opende ik de deur en zei: ‘Zullen we dan nu samen het kuiken gaan bekijken?’ ‘JAAA!’ Op weg naar het kippenhok kwamen we langs een bramenstruik vol in bloei. ‘Kijk mama, bramen!’ ‘Nou vooruit, pluk er maar één’.

Met een braam in haar hand stond Sophie voor het hok: ‘Wat een groot kuiken hè mama!’ De kippenren is omheind met gaas waar alleen het kuiken doorheen kan, dit wist ik, alleen kuikens groeien als kool! Ze had blijkbaar een groeispurt gehad want het was haast een volwassen Barnevelder, alleen dan in het wit. Op dat moment wordt de braam opgemerkt en wurmt de jonge kip zich door het gaas om bij ons te komen, wat nog lukte ook. Nee dacht ik! Op een paar harde gillen na ging het gelukkig goed en gedroeg het kuiken zich voorbeeldig. ‘Dat was spannend hè mama!’ Zal Sophie nou volgende keer weer het kuiken willen bekijken? Of wordt het alleen een braam plukken…