Ik had een drukke week met consulten achter de rug en het weekend stond voor de deur. Die vrijdagavond had ik vrij plotseling heel erg pijnlijke spieren overal in mijn lichaam. De volgende ochtend voelde ik mij nog iets slechter.

Omdat ik mijn verantwoordelijkheid heb t.o.v. van mijn klanten besloot ik een afspraak te maken voor een coronatest. Ik ging er eigenlijk in het begin nog wel van uit dat het hier om een verkoudheid zou gaan maar iets in mijn achterhoofd zei me dat het toch anders voelde.

De afspraak was op zondagochtend. Het was mijn allereerste test. Ik zag wel een beetje op tegen de wattenstaaf die volgens mijn vele voorgangers, waaronder ook een aantal collega’s, bijna je hersenen in wordt geduwd. En inderdaad zag ik bij de man voor mij dat er flink in zijn keel en neusgat werd gegraven. Toen ik aan de beurt was bereidde ik mij voor op het ergste. Eerst was mijn keel aan de beurt en toen ik na een beetje kokhalzen mijn mond weer opendeed kreeg ik te horen dat dat gedeelte al klaar was. Even nog een wattenstaafje voorin beide neusgaten en klaar was Kees, of hoe deze aardige man ook mocht heten.

Niks tot aan mijn schedeldak. Ik had de nieuwe sneltest. En snel was het want twee uur later kreeg ik al een mailtje waarmee ik (hopelijk) veilig kon inloggen om te lezen dat ik positief was getest. Noem het maar positief!

En dan moet er ineens een hoop geregeld worden. Mensen waarmee je contact hebt gehad bellen, klanten omzetten naar telefonische consulten of verzetten. Boodschappen regelen want je mag nergens meer heen.

Dezelfde dag werd ik ook nog gebeld door iemand van de GGD die vertelde dat ik de volgende dag zou worden gebeld door iemand van de GGD. Volgen jullie het nog?

Natuurlijk ga je als homeopaat direct op onderzoek uit naar de middelen die je zouden kunnen helpen. Je krijgt adviezen van lieve collega’s. Vaak ook verschillende adviezen. En dan ben jezelf natuurlijk ook nog een eigenwijze homeopaat. Volgens mij ben ik ook geen makkelijke patiënt. Het gaat mij al snel te lang duren. Maar ik had weinig keus dan er aan toe te geven en het te doorstaan.

Voordat ik ziek werd was ik niet echt bang voor het virus. Natuurlijk hield ik mij wel aan de regels maar ik dacht mocht ik het krijgen dan fietsen we er wel doorheen. Ik ben gezond, beweeg en gebruik geen medicatie. Maar het was zwaar en je moet er echt heel wat voor doen om je eigen antistoffen te ontwikkelen. Het zet me wel aan het denken om nog beter te zorgen voor balans in mijn leven, zoals gezond eten en genoeg slapen. Ik heb erg leuk werk maar moet ook grenzen stellen aan de tijd en energie die ik er in stop. Dat is mijn valkuil. Ontspanning op zijn tijd is ook erg belangrijk.

Dit was weer een pittig Leermomentje.