Blog

De laatste strohalm

Het komt geregeld voor dat ik geconsulteerd word voor een mens of dier die in het laatste stadium van zijn of haar leven lijkt te zitten.
Regulier is er dan nog van alles geprobeerd. Het is dan eigenlijk zoals we in de homeopathie ook wel zeggen een ‘incurable case’. Men probeert het leven nog zo fijn mogelijk te maken met behulp van medicatie en/of goede lichamelijke verzorging.
Maar niet iedereen neemt hier genoegen mee en komt zo bij een alternatieve therapeut terecht. En niet zelden zonder succes.

Een mooi voorbeeld zijn katten met nierfalen. Geregeld zie ik sterk vermagerde bejaarde katten in de praktijk die, ondanks de vaak slechte prognose van de dierenarts, nog lange tijd goed reageren op homeopathische middelen die de nieren ondersteunen. En zolang het dier kwaliteit van leven heeft is dat natuurlijk heel mooi. Dat is voor mij wel een voorwaarde.

Een casus die ik ook nooit zal vergeten is van een oude dame van boven de 80 jaar oud. Ik werd gebeld door haar dochter over een probleem bij een van haar paarden. Terloops kwamen we in gesprek over haar moeder die in een verzorgingshuis zat en niet meer goed kon eten. Mevrouw had waarschijnlijk een TIA gehad. Het eten werd wel in haar mond gestopt maar daar hoopte het voedsel zich op. Het lijkt erop dat mevrouw het opgeeft en het niet lang meer zal duren voordat ze komt te overlijden.

Maar dan vertelt haar dochter dat ze elke keer als ze haar moeder bezoekt een traan ziet in een van haar ogen. Er gaat bij mij direct een lichtje branden. Aangezien ik ook humaan homeopaat ben stel ik haar voor om haar moeder een bepaald ‘homeopathisch verdrietmiddel’ te geven. Nog voordat ze het middel in huis heeft, krijg ik een mooie bos bloemen thuis bezorgd van de dochter omdat ik haar zo goed heb geholpen. Heel erg lief natuurlijk maar ik voelde wel dat de druk op mijn schouder toenam. Wat nou als het middel niets doet.
Gelukkig bleek niets minder waar. Mevrouw knapte heel snel op en begon weer zelf te eten. Ook deed ze weer snel mee met de activiteiten in het verzorgingshuis.

Helaas gaat het niet altijd zo. Daarom probeer ik mensen ook altijd duidelijk te maken dat ik geen tovenaar ben. Dat als het echt tijd is voor een mens of dier om te gaan, wij daar als homeopaat ook niets meer aan kunnen doen behalve ondersteuning bieden bij het laatste stukje.